Dag 3 op mijn Camino. Ik heb net een douche genomen en mijn kleren gewassen in de herberg, een paar kilometer voorbij Deba. Mijn taken voor vandaag zijn volbracht. In de voormiddag heeft het geregend, maar kort na de middag brak de zon door. Nu zit ik met een cerveza in de zon, omringd door andere pelgrims.

Dit is een mooie dag.
Ik ben helemaal ontspannen en volkomen gelukkig. Ik hoef niet na te denken over morgen, ik hoef geen beslissingen te meer nemen, ik kan gewoon genieten van de warmte van de zon en van de warmte van de pelgrims om me heen. De meeste onder hen zou ik na die dag nooit meer zien. Sommigen zouden mijn pad nog een paar dagen volgen; enkele anderen kruisen nog regelmatig mijn pad de weken die volgen. Eén man, Amancio, zou ik ruim vier weken later nog een laatste keer zien, een paar uur voordat ik Santiago bereik, terwijl hij te voet terugkeert naar de luchthaven.
Op de weg tussen Deba en Santiago heb ik elke dag wel een kort momentje waarop ik neerzit en hetzelfde gevoel heb. Wat is dit een mooie dag. Ongeacht het weer, de toestand van de weg, het zicht, de hoeveelheid mensen om me heen. Zelfs op dagen dat ik de confrontatie met demonen diep in mezelf aanging, was er steeds het besef dat het een mooie dag was. Dat ik blij was om daar op dat moment op die plaats te zijn.
In de periode van twintig jaar vóór die dag in Deba kan ik me geen moment herinneren dat ik hetzelfde gevoel van een mooie dag had. Twintig jaar, dat is de helft van mijn leven! Er zijn zeker mooie dagen geweest. Wat ik me niet kan herinneren, is dat ik op een mooie dag de helderheid van geest en de openheid van hart zou gehad hebben om even stil te staan, in het hier-en-nu, en te laten doordringen dat die dag echt een mooie dag was. Naarmate de jaren vorderden, werden de dagen meer en meer overschaduwd door onopgeloste problemen, door verantwoordelijkheden, door prestatiedrang. Uiteindelijk kleurden de dagen donkerder en donkerder grijs.
Het plotse besef dat er wel mooie dagen bestaan, en dat ik die al jaren lang niet heb gehad (of ze niet bewust heb ervaren) was een dringende en dwingende uitnodiging om belangrijke veranderingen te maken in mijn leven. Er is een leven vóór je eerste Camino en een leven erna. Moge er nog veel mooie dagen komen. Buen Camino!

Dit stukje is geschreven Pippin Wellhead. Je kan het boekje met zijn verhalen kopen op Amazon.