Hoe ben ik erbij gekomen om de Camino te gaan wandelen?
Een jaar of 8 à 10 geleden ging ik me interesseren voor de Camino naar Santiago. Er was een tentoonstelling over de Camino in museum het Catharijneconvent in Utrecht, waar ik samen met een vriendin naartoe ging. De verhalen van mensen die het gelopen hadden spraken mij enorm aan. Ik las er boeken over en kreeg zo het idee om dat ook eens te doen.
Bij mijn caravanclub was een man, die de Camino al meerdere malen gelopen had. Ik luisterde naar zijn verhalen en het ging steeds meer kriebelen. Ik ben katholiek en put vaak kracht uit mijn geloof. Het idee om op bedevaart te gaan vond ik mooi. Ik durfde echter niet alleen te gaan. En ik besloot om te wachten totdat ik gepensioneerd was. Tot die tijd wilde ik mijn vrije dagen zoveel mogelijk met mijn man doorbrengen. Mijn man had niet veel zin om de Camino te lopen. Hij gelooft niet en het zei hem daarom niet veel. Vandaar dat ik naar een groep zocht om mij bij aan te sluiten.
In november 2023 ging ik met pensioen. Daardoor had ik mijn eigen potje om op reis te gaan voor de Camino. Ik keek op internet welke groepen er waren. De website van Go Camino met veel enthousiaste reviews sprong er voor mij uit. Ik zag op die website dat er ook een lichtere tocht was dan de Camino Francés, namelijk de Portugués kustroute, de versie vanaf A Guarda in negen dagen. Die leek mij goed behapbaar. Ik ben slecht in het beklimmen van heuvels en had nog nooit meerdere dagen achter elkaar gelopen (gestapt in het Vlaams). Ik schreef me in voor deze Camino, wat mij een groot geluksgevoel en ook gezonde spanning gaf. Eindelijk had ik een definitieve stap gezet, het zou gaan gebeuren. Enthousiast werd ik verwelkomd door Elvira. Mijn beste vriendin, Corrie, werd enthousiast van mijn verhalen en schreef zich in voor dezelfde tocht. We zouden samen een kamer delen.
Heb ik getraind voor de Camino?
Mijn hele voorjaar en zomer van 2024 stonden in het teken van voorbereiding op de Camino. In mei en juni reisden mijn man en ik door Portugal, Spanje en Frankrijk en liepen daar af en toe lange wandeltochten, liefst met heuvels of bergen. Wij gaven ons met zijn tweeën op voor de twintig kilometer van de Vierdaagse van Apeldoorn. In juni begonnen we serieus te trainen voor de Vierdaagse. Af en toe liep mijn vriendin Corrie mee, of ik liep alleen. De Vierdaagse in juli liepen mijn man en ik samen. We verbleven met onze caravan op een camping. De eerste dag kwam ik doodmoe bij de caravan aan. Het was een warme dag geweest. De volgende dag was ik weer helemaal fit en de dagen daarna liep ik veel gemakkelijker. De laatste dag was een echte regendag, het goot de hele dag van de regen. We werden helemaal nat, tot ons ondergoed, maar kwamen opgetogen bij de finish. Deze missie was geslaagd!
Juli, augustus en september stonden helemaal in het teken van een streng trainingsschema, waar ik mij aan hield. Ik kon dat schema goed volhouden. Vaker liep ik alleen, omdat mijn man inmiddels een blessure had. Soms samen met Corrie. In mijn achterhoofd hield ik er rekening mee dat Corrie de Camino misschien niet zou kunnen lopen. Ze had in de zomer problemen met haar enkel. Dat verbeterde echter. Een paar weken vóór de Camino ging ze helaas door haar rug heen. Haar rug stond scheef. Haar toestand verbeterde nauwelijks en ze moest vlak van te voren haar Camino annuleren. Heel jammer! Verdrietig voor haar, maar mij gaf het ook onzekerheid.
Wat heeft je veranderd na de Camino?
De onzekerheid waarmee ik de tocht begon was snel verdwenen. De tocht viel wonderwel mee. De bergen kostten mij minder moeite dan ik had gedacht. Zelfs twee dagen hevige regen konden mijn humeur niet verpesten. Ik heb andere leden van de groep vaak opgepept. Zo ontdekte ik dat ik best wel invloed had in de groep. Dat was een soort openbaring voor mij.
Door gebeurtenissen in mijn jeugd kamp ik met weinig zelfvertrouwen. De Camino heeft mijn zelfvertrouwen verhoogd. Verschillende mensen van de groep waren geïnteresseerd in de roman die ik heb geschreven. Zie onder dit bericht.
We kwamen tijdens de Camino gauw tot diepgravende gesprekken over ons leven.
Mijn doel was om mijn verwachtingen van het moederschap naar beneden bij te stellen. Dat idee probeer ik na de Camino vast te houden.
De tocht heeft me vriendschap opgeleverd met twee geweldige vrouwen. Verder is mijn conditie nog steeds ijzersterk, merk ik als ik een flink stuk ga wandelen.
Ik heb een paar weken nagegloeid van deze geweldige ervaring. Nu ben ik weer gewend aan het dagelijkse leven, al ben ik prachtige herinneringen rijker.
De historische roman van Marlies, De kracht van Amélie, is te koop via deze link: ik wil meer over het boek van Marlies weten
Buen Camino Marlies!
