Ik heb Linda leren kennen tijdens mijn tocht op de Camino Portugués in Tui in 2019. Ze was toen net lelijk gevallen. Hoe dit gebeurde lees je verderop.
Het laatste Camino-avontuur van Linda is een week geleden afgerond. Een hele bijzondere ervaring dit keer. ‘k Geef graag het woord aan haar.
Na een periode waarin de hele wereld ineens op slot zat was het een feest om weer op het vliegtuig te kunnen stappen. Maar niet alleen dat maakte dat het deze keer anders dan anders was, ik had namelijk gezelschap van mijn 17-jarige, niet van wandelen houdende, zoon.
Voor mij was het de vierde Camino. In 2018 besloot ik heel impulsief dat ik de Camino Portugués wilde gaan wandelen. Ik had totaal geen idee waar ik aan begon. De voorbereiding was zelfs zo slecht dat ik pas op de route ontdekte dat ik gele pijlen moest volgen doordat. uit het niets een man die voor mij liep, enthousiast op een door hem ontdekte pijl wees. Als ik er nu achteraf aan terugdenk zit ik met een grote smile op mijn gezicht. Het was een ontdekkingstocht, zowel naar het leven als pelgrim als naar een nieuw stukje van mezelf. Gedurende de eerste drie dagen werd het steeds rustiger in mijn hoofd. De aandacht van alle gespen van mijn rugzak, schoenen die net even strakker of losser moesten ging over naar luisteren naar mezelf, de natuur, de verhalen onderweg, de vogels, het leven…
Onderweg ontmoette ik een jongen die me vertelde dat hij voor de vijfde keer de Camino liep. Ik keek hem verbaasd aan en dacht ‘waarom zou je in hemelsnaam nog een keer gaan?’ Toen ik een maand thuis was begreep ik het… de Camino had ook mij te pakken.
Een tweede werd gepland voor mei 2019. Uiteraard was het deze keer anders dan de vorige keer. Ik wist de gebruiken, wat me te wachten stond, hoe ik de weg moest vinden. Wel had ik gekozen voor een iets andere route. Als een ‘ervaren’ pelgrim ging ik op pad. Vol verwachting wat me deze reis te wachten stond. Ging ik weer zulke leuke mensen ontmoeten enz enz. Dat laatste is zeker gebeurd. De manier waarop was alleen wat minder leuk. Tijdens het afdalen gleed ik weg en viel met volle kracht naar voren. De zware rugzak duwde mijn gezicht hard op de losse stenen. Tot dat moment had ik steeds alleen gelopen en was nog weinig medepelgrims tegen gekomen. Toeval of niet, er liepen twee engeltjes in de vorm van Zweedse verpleegsters achter me die me liefdevol opgelapt hebben. Ik zag bont en blauw, zwaar gehavend maar stoppen wilde ik niet. Op afstand zijn ze achter me blijven lopen tot de volgende slaapplaats. Daar voelde ik de liefde van het pelgrimsleven. Het besef dat we nooit alleen zijn, overal zijn lieve mensen die je willen helpen. De dag erna ging ik weer op pad maar dat viel zwaar. Ik besloot bij de volgende koffiestop een besluit te nemen of ik door zou gaan of het vliegtuig naar huis ging nemen. Daar ontmoette ik 2 landgenoten en besloot nog een dagje met hen verder te lopen. We hadden het zo leuk met elkaar waardoor alles wat gebeurd was naar de achtergrond schoof. De wondertjes van de Camino. Het werd een heerlijke tijd. Het hoogtepunt was mijn verjaardag. Toegezongen worden op een terras vol pelgrims, een in elkaar geflanst taartje, onderweg zingende mensen. Wat een feest.. Een week later bereikten we Santiago….Ik had het gevoel als een held onthaald te worden doordat voor mij onbekenden me enthousiast feliciteerden. Ik was onbewust met stip, door de vele paars/blauwe tinten in mijn gezicht, de meest kleurrijke pelgrim van die Camino.
Iedere keer kwam ik thuis met enthousiaste verhalen. Al was iedereen al ‘bijgepraat’ aangezien ik onderweg mijn belevenissen beschrijf in een blog. Voor de grap vroeg ik eens aan mijn zoon of hij niet een keer met me mee wilde. Eerste reactie zal ik verder niet beschrijven maar de tweede werd al een stuk enthousiaster. Ik koppel mijn wandelingen altijd aan een goed doel. Ik liet hem kiezen waar we voor zouden gaan lopen. Dat was snel beslist. Met opa in zijn gedachten koos hij KWF kankerbestrijding. De knoop was doorgehakt… hij ging mee!!!
En zo zaten we, na wat uitstel door Corona , op 11 juni 2021 in het vliegtuig richting Porto. Hij ongetraind. Ik heb dat zo gelaten omdat ik bang was dat hij anders al voor vertrek zou afhaken. En een jonge fitte puber zou het aan moeten kunnen. Zelf was ik niet in topconditie maar ik vertrouwde erop dat de Camino me ook nu weer zou dragen.
Wat was het bijzonder… in alle opzichten… 2 weken samen met mijn kind op pad, hem zien groeien, het plezier, het samen meezingen met zijn playlist, versteld staan van zijn doorzettingsvermogen, simpelweg het samen zijn. We zijn op de proef gesteld wat betreft het weer. Van enorme hitte naar dagen alleen maar regen. Kleding die niet wilde drogen, de dag weer starten met natte schoenen. Maar geen moment kwam het in ons op te stoppen. Ook dit keer geen andere pelgrims onderweg. Logisch aangezien er nog niet vanuit alle landen gereisd mag worden. Maar wij hebben het niet gemist. Het was fijn zo samen. Mij heeft het aan het denken gezet. Wat wil ik volgende keer? Alleen, met iemand samen, misschien wel in een groep? We lieten elkaar onderweg regelmatig even ‘los’, ieder in onze eigen bubbel. Hij met zijn muziek in zijn oren, ik genietend van alles om me heen. Maar ik besefte ook dat je dus met iemand samen ook echt je eigen Camino beleving kunt hebben. Het wegdromen, het beter horen, ruiken, voelen. Wat het ook is wat het leven je wilt vertellen.
Na 260 km liepen we samen Santiago binnen. Een emotioneel moment… iedere keer opnieuw… dit keer vol trots op mijn kleine grote vriend, intens gelukkig dat we dit met elkaar mochten beleven en heel erg dankbaar dat we een prachtig bedrag voor het KWF opgehaald hebben. Het is een Camino die ik nooit meer zal vergeten maar om heel eerlijk te zijn, dat geldt voor allemaal…
Voor mijn zoon staat vast dat dit de eerste maar ook de laatste Camino is. Ik reageer begripvol maar…
Ik denk terug aan de jongen waar ik dit verhaal mee begon…. En moet lachen… want ja, nummer 5 komt er zeker aan! Waarom? Iedere reis voelt het alsof het leven me een spoedcursus geeft mezelf te leren kennen en nieuwe inzichten te krijgen. Soms op het moment zelf, soms pas wanneer ik al weer even thuis ben. Het is niet dat ik al van huis ga met een verwachting. Dat zou alleen maar tegen kunnen vallen. Een quote die ik ooit tegen kwam verwoordt dat heel mooi. ‘Don’t come to the Camino looking for answers. Instead, come with an open heart and you may be surprised by what you find.”
Laat je verrassen… iedere dag weer… of het nu tijdens de Camino is of in ons dagelijks leven.
Ik wacht geduldig af wanneer mijn zoon me komt vertellen dat hij op reis gaat… met een rugzak… richting Santiago… Misschien niet binnen nu en 10 jaar maar ik ben er van overtuigd dat die dag gaat komen.
Wil je naar aanleiding van Linda haar verhaal een donatie doen voor het KWF dan is dat natuurlijk fantastisch! Je vindt onze actie op deze link: https://acties.kwf.nl/fundraiser/pepijnkruis
Buen Camino Linda en Pepijn