Ik had de eer om deze fantastische ‘peregrina’ te mogen begeleiden eind september. Samen liepen we van Astorga naar Santiago, het laatste stuk van de Camino Francés.
Stap voor stap leerde ik een moedige vrouw kennen, met een positieve kijk op het leven én veel gevoel voor humor. Lees hier het verhaal van Anne.
Hoe ben je erbij gekomen om de Camino te gaan wandelen?
Na enkele intense behandelingen tegen baarmoederhalskanker, in 2019, kreeg ik het verlossende nieuws dat er geen spoor meer terug te vinden was op mijn petscan.
Het besef dat ik, in vergelijking met zoveel lotgenootjes, zo veel geluk had gehad, maakte een diepe indruk op mij.
Deze zware behandelingen – 25 bestralingen, 6 chemo’s en 72 u inwendige bestralingen – hadden echter veel van mijn lichaam gevergd. Ik moest mijn conditie weer opbouwen vanaf nul. Als fervente wandelaarster wou ik zo snel mogelijk weer op pad. Een vriendin nam me mee naar Duitsland waar mijn oog viel op de Sint-Jacobsschelp.
Kort daarna werd ik uitgenodigd door mijn broer in Frankrijk. Bij de start van de enige natuurwandeling stond een groot bord met de Sint-Jacobsroute op.
En toen wist ik het, dit waren signalen die me duidelijk maakten dat de camino op me wachtte. Vanuit diepe dankbaarheid wou ik mijn Camino laten sponsoren ten behoeve van vzw Gynca’s, een organisatie voor vrouwen met gynaecologische kankers. http://www.gyncas.be
Na enig zoekwerk belandde ik op de site van Go Camino om erachter te komen dat de groepsreis langs de Camino Francés zou eindigen op mijn verjaardag! Helaas werd door covid mijn start nog anderhalf jaar uitgesteld.
Heb je getraind voor de Camino?
Ja, echt wel! Eerst enkele dagstappers met Elvira, daarna ook van Maastricht naar Aken. Nadien, tijdens de covid-crisis, namen een paar vriendinnen de taak als coach op zich om wekelijks samen de beenspieren in te smeren en zo’n 20 km te trainen. Zelfs nog op de dag voor mijn vertrek naar Spanje :-)
Wat heeft je veranderd na de Camino?
De week voor vertrek kreeg ik te horen dat ik hervallen was en dat er een tumor in mijn longen zat. Ondanks, of misschien net door dit verdict werd het voor mij nog belangrijker om toch te vertrekken.
Emotioneel was het soms heel zwaar, vooral toen ik langs ‘Cruz de Ferro’ kwam. Dit is een plek waar de pelgrims een steentje, letterlijk én figuurlijk, uit hun rugzak kunnen achterlaten. De prachtige natuur, de unieke sfeer die overal op de Camino te voelen is en de fantastische mensen uit ‘ons’ pelgrimsgroepje hebben me geleerd om, net zoals de titel van mijn blog ‘stap voor stap’, door te gaan. En te leven en vooral ook te genieten van het ‘hier en nu’.
Ik heb in elk geval de smaak te pakken en dit smaakt naar meer.
Buen camino Anne
http://www.gyncas.be