Hoe ben je erbij gekomen om de Camino te gaan wandelen?
Nooit eerder ging ik alleen op vakantie. Daar was niet echt een reden voor. Als getrouwd man ging ik met het gezin op vakantie. Mijn twee dochters, Smilla en Norah, zijn nu 19 en 17 jaar. Voor ik trouwde, reisde ik zo veel mogelijk met vrienden. En als dat niet lukte, ging ik nog liever tomaten plukken in de zomervakantie dan alleen op stap te gaan. Dat voelde zo zielig.
Totdat het mij ook overkwam. Een scheiding. Dankzij een zeer goede vriendin in Denemarken kreeg ik de tip dat ik best in mijn eentje een Camino kon wandelen. Net zoals ik is zij afkomstig uit Nederland. Zij had al een paar camino’s gelopen. Bovendien heeft ze een bedrijfje dat Coaching Caminos aanbiedt. ’k Trok mijn stoute schoenen aan en stapte mijn eerste Camino in 2017: de Camino Primitivo.
’k Zie het beeld nog zo voor mij. Met een grote rugzak en tranen in mijn ogen liep ik weg van mijn huisje. Mijn 2 lieve schatjes vergezelden me tot aan de bushalte. Wat ik voelde? Een mengeling van verdriet én zin in een spannend avontuur. Nieuwsgierig ook. Wist ik veel wat me te wachten stond. Het werd een mooie ontdekkingsreis met meditatie en vele ontmoetingen met andere pelgrims, elk met hun eigen uniek verhaal.
Met meditatie bedoel ik het verwerkingsproces door alleen te wandelen met je eigen gedachten. Hiermee wil ik niet beweren dat iedere pelgrim een rouwproces doormaakt. ’k Ontmoette ook vaders met dochters, moeders met zonen, vriendengroepen en af en toe een pelgrim die onderweg was vanuit die pure bijbelse overtuiging.
Onverwachts moest ik die eerste keer, 2 dagen voor aankomst in Santiago, afbreken om terug aan het werk te gaan. Wel erg zuur. Op zo’n moment verlang je naar de vrijheid van een vogel, met alle tijd van de wereld. Mijn tweede Camino in 2018 was dus een voortzetting van mijn eerste. Vanuit Lugo via Sobrado dos Monxes stapte ik richting Santiago. De eerste twee dagen liep ik volslagen alleen in de natuur. Onderweg overnachtte ik ook in een monnikenklooster, een bijzondere mooie ervaring was dat. En uiteindelijk mogen aankomen in Santiago koester ik als een zeer ontroerend moment. Op het plein voor de kathedraal ontmoet je weer allerlei pelgrims die onderweg op je pad kwamen. Onvergetelijke ervaring!
Vanuit Santiago ben ik verder gelopen richting Finisterre en tot slot naar Muxia. Mijn foto is genomen bij het 0.000 km punt bij Finisterre. Op die plek ontsnap je niet aan het ritueel om iets van jezelf achter te laten. Ook ik heb een last van mij afgeworpen, letterlijk. Symbolisch gooide ik er mijn camino-schelp, die pelgrims aan hun rugzak hangen, vanaf de rotsen de zee in.
Mijn derde Camino, in 2019, was de Camino Portugues, van Porto naar Santiago. Weer een heel ander type Camino. Ik liep de route Da Costa langs het strand. Tijdens deze Camino heb ik een Belgische vrouw ontmoet, waar ik nog steeds veel contact mee heb, en waar ik een zeer waardevolle vriendschap mee opgebouwd heb. Ook dat geluk kan je overkomen op een Camino!
Heb je getraind voor de Camino?
Ik dacht dat ik voldoende voorbereid was. In Denemarken ging ik immers regelmatig hardlopen en zat ook op fitness. Ik was een ervaren wandelaar met mijn Meindl wandelschoenen van 25 jaar oud. Gelukkig kon ik onderweg die Meindls snel omruilen voor mijn Teva wandelsandalen. Al snel zaten mijn voeten vol blaren. Dagelijks zo’n 25 km wandelen, met rugzak, is echt iets anders dan even 3 km hardlopen of een uurtje fitnessen Het duurde zo’n 2 à 3 dagen vooraleer ik het camino-ritme te pakken had.
Wat heeft je veranderd na de Camino?
Wat er weer in mij wakker geworden is, is mijn hang naar avontuur. Dat avontuurlijke zat er eigenlijk al wel in, maar ‘dankzij’ mijn scheiding kon dat weer tot ontplooiing komen.
Ik heb vooral geleerd om alleen te kunnen zijn, niet altijd te willen aansluiten bij een veilige groep. Die waren er voldoende onderweg. Dus ik vond een fijne balans tussen alleen en samen. Af en toe die kilometers alleen met je gedachten, dan weer in gezelschap van een andere fijne pelgrim(s). Het mooie van de Camino is dat je zonder bezwaard gevoel kunt zeggen dat je even in je eentje wil verder stappen. Of gewoon even pauze nemen langs de kant en de andere stapt verder. Niemand die je vreemd aankijkt.
’k Werd me meer bewust van de zorg die je voor elkaar draagt onderweg. Vanuit het verbonden gevoel dat er heerst, ga je automatisch een ander helpen. Als peregrino leer je ook met anderen te delen. Toen een Amerikaan en een Italiaan geen slaapplek hadden in Santiago heb ik ze uitgenodigd op mijn 1-persoons kamer. Op de een of andere manier zul je merken dat je er later weer voor beloond wordt. Dat overkwam mij regelmatig, helemaal in de spirit van de Camino.
By the way, enkel in Santiago moest ik, vanwege de drukte, eens noodgedwongen een kamer in een pension huren. Verder koos ik ervoor om in Alberques (met slaapzalen) te overnachten. Zo heb je automatisch veel meer contact met andere pelgrims en natuurlijk is het ook een stuk goedkoper.
Het onderweg zijn, maakte me nog nieuwsgieriger naar andere mensen en hun levensverhaal. Elk individu is uniek en mooi. Het is zo mooi om je gevoelens te kunnen delen met anderen en ervan te kunnen leren. Ik ben overigens nog lang niet klaar met leren, en hoop iedere keer weer een stukje wijzer te worden op een van mijn volgende Caminos.
Sowieso ben ik (gezond) verslaafd geraakt aan het wandelen van Caminos. Door Corona kon dat niet meer in het zuiden in 2020, maar toen heb ik, dichterbij huis, de Hærvejen in Denemarken gewandeld. Soms alleen en soms met vrienden. Die camino loopt, van het noorden richting het zuiden van Denemarken op Jutland, over een eeuwenoude pelgrimsroute, met een gezamenlijke lengte van 500 km. Momenteel loop ik de Kyst til Kyst stien. Dit pad loopt van de westkust naar de oostkust van Jutland, zo’n 150 km lang.
Mijn droom is om dit jaar nog de Camino del Norte te wandelen, vanuit Saint Pied de Port naar Oviedo, waar mijn wandeling in 2017 startte. Dan heb ook ik de gehele Camino gewandeld maar dan verspreid over meerdere jaren.
We mogen immers blijven hopen op betere tijden.
Buen Camino Gerrit