Hoe ben je erbij gekomen om de Camino te gaan wandelen?
Eigenlijk wilde ik al ongeveer 10 jaar geleden de Camino lopen. Vraag me niet waarom, die weg op zich heeft mij altijd getriggerd, dat avontuur bleef me aantrekken.
Aanvankelijk had ik het idee om de Camino te stappen als ik op pensioen zou gaan. Nadien belandt dit dan in je achterhoofd maar het zaadje was gepland. Geen idee voor hoelang…. tot de coronacrisis aan de deur klopte en we niet veel meer anders konden doen dan gaan wandelen. Iedere namiddag was ik op stap, om te genieten van het zonnetje en het thuiswerken een plaats te geven. Meer en meer kwam de Camino terug op de voorgrond. Ik wilde dat pad graag van thuis uit lopen maar dan in verschillende etappes over verschillende jaren spreiden. Ik schreef me in bij het genootschap te Mechelen, kocht een boekje via Brabantica en ieder weekend liep ik een etappe.
Van Lier naar Mechelen en Grimbergen tot ik bij de Franse grens belandde.
In 2021 zou ik van Maubeuge naar Saint Quentin lopen. Deze plannen zijn door omstandigheden niet kunnen doorgaan.
Via google kwam ik bij Go Camino terecht en, zonder enige twijfel, schreef ik me in. De drang was zo groot dat ik al in 2021 door de heilige poort wilden lopen. Een droom die werkelijkheid werd. Ik was vastberaden om dit zielenavontuur aan te gaan!
Heb je getraind voor de Camino?
En of ik getraind heb. Een goede voorbereiding is geen overbodige luxe. Ik had voor mezelf een wandelschema opgesteld en in de fitness gevraagd naar spierversterkende oefeningen voor mijn benen. Ik wandelde 3 x per week want mijn doel was om 25 km zonder problemen te kunnen lopen. Na 10 weken zat ik al aan 20 km.
Wat heeft je veranderd na de Camino?
Ik was helemaal weg van de boeken ‘Op hoge hakken naar Santiago’ en ‘Op zoek naar de hemel’. Deze 2 boeken waren zeker mijn inspiratiebron.
De avond voor ik vertrok naar Porto had ik iets van ‘Oh my God’. Al die vragen door mijn hoofd: wat wil ik hier aan mezelf bewijzen? Waarom heb ik me alleen ingeschreven?
Het voelde toch even als een sprong in het duister. Ik wou dit al zolang en als het dan eindelijk zo ver is …. voelt het best nog even spannend!
Reuzebenieuwd was ik naar wat dit avontuur mij zou brengen.
Het onderweg zijn vond ik heel bijzonder. Door in de natuur te wandelen kom je echt tot jezelf. Loslaten hoort er ook een stukje bij. Zo werden we op onze Camino 2 dagen gevolgd door een hond die we Santi noemden. Als groep raakten we gehecht aan dit lieve dier en moesten we hem, met pijn in het hart, achterlaten bij locals. Ook dat heeft me enorm aangegrepen. Een hond die je vergezelt op de Camino staat voor vriendschapsbanden aangaan, loyaliteit, bescherming en samenwerking.
Het contact met de mensen in de groep en de pelgrims die je onderweg tegenkomt, dat zorgt voor aangename gesprekken en échte verbinding.
De mensen in mijn groep zullen voor eeuwig in mijn hart een plaatsje hebben.
Deze pelgrimstocht helpt je ook om persoonlijke ballast achter je te laten. Op deze tocht heb ik heel vaak nagedacht over hoe ik mijn leven verder wil creëren. Ga ik mijn vaste baan omruilen voor een eigen zaak? Hoe doe ik dat? Welke inzichten mag ik hierover ontvangen?
Na de Camino gaat het gemakkelijker om de controle los te laten en wat ik zoek komt gewoon op mijn pad. Mijn zelfstandig bijberoep krijgt meer en meer vorm en hier kan ik alleen maar om juichen. Ik vind mijn plek in deze wereld. Er is veel meer rust in mijn hoofd. Vrienden zeggen me dat ik veel meer zelfvertrouwen heb gekregen. Ik keerde als een ander mens terug.
Het pelgrim-virus laat me niet meer los, ik zou dit aan iedereen willen aanbevelen.
Kijk ik al uit naar het lopen van een nieuwe Camino? Ja hoor, helemaal! Wanneer? In 2023!
Dank je wel aan mijn mede-camino-wandelaars en aan Elvira om te zijn wie je bent.
Buen Camino Margot en bedankt voor jouw mooie woorden!