Pelgrim in de kijker: Kristel
Hoe ben je erbij gekomen om de Camino te gaan wandelen?
‘k Was al langer verliefd op Spanje en de camino kwam sowieso af en toe op ‘mijn pad’. Een paar vriendinnen toonden me dapper voor hoe je in je eentje vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port het hele traject (bijna 800 km) tot Santiago kon stappen, mét een volgeladen rugzak. Maar ‘k bleef het uitstellen. Niet dat ik bang ben om alleen te reizen. ‘k Hou er heel erg van omdat je daardoor ook makkelijk contacten legt, maar de drempel om met de trein naar dat dorpje aan de voet van de Pyreneën te reizen en dan, zonder al te veel sportieve ervaring, aan zo’n avontuur te beginnen, bleef iets te groot…
En toen gebeurde er iets heftig in mijn persoonlijk leven: Mike, mijn oudste metekindje waar ik zielsveel van hield, ging plots dood. September 2011. Het zette mijn leven op zijn kop en dwong me om ook geen dromen meer uit te stellen, om me nog meer met de essentie van dat Leven met zijn grote –L te verbinden. Het moment dat ik besliste om de tocht naar Santiago de Compostella te stappen, herinner ik me glashelder. Samen met mijn zus, de mama van Mike, zat ik in een restaurant toen een flyer mijn aandacht trok. Reizen met een groep en het laatste traject van de camino frances stappen, 220 km van Astorga naar Santiago. Zonder aarzelen contacteerde ik de man die het organiseerde. ‘k Vertelde hem over mijn rouwproces en voelde dat ik helemaal welkom was met alles wat er binnenin nog aan het leven was. Dat ik niet zo’n type ben om met een groep te reizen maar dat ik nu niet de energie had om het zelf te organiseren, kon hij ook helemaal begrijpen. Net daarom had hij de tocht zo uitgestippeld dat elk op zijn eigen ritme kon stappen. Alleen en toch samen of samen en toch alleen. Augustus 2012. Het werd één van de mooiste reizen van mijn leven!
‘k Voelde me als een luxe-pelgrim omdat slaapplaatsen vastlagen én er bagagevervoer voorzien werd, maar het was hetgeen ik toen nodig had. Zachtheid. Mildheid. Niet afzien. Niets willen bewijzen. Gewoon ruimte voor ZIJN. De groep voelde heel bijzonder, harmonieus. ‘k Voelde me meer dan gezegend om daar deel van uit te maken.
Daarnaast was er ook ruimte voor ontmoetingen met andere pelgrims. Het mooie aan deze pelgrimsroute is dat je helemaal niet alleen bent met deze ‘last op je schouders’. Onderweg zie je ook vaak kruisjes staan voor geliefden die gemist worden. De ontmoeting die ik nooit meer vergeet, is die met een Italiaanse man. Wellicht nog geen 5 minuten na onze kennismaking vielen we met tranen in de ogen in elkaars armen. Hij had het jaar voordien zijn dochter verloren. We voelden ons verbonden. We konden voelen hoe louterend elke stap wel was voor die leegte in ons hart.
Mijn zus die me 2 weken later kwam ophalen in de luchthaven kon meteen merken dat ik een stuk lichter weer thuis kwam. Letterlijk een deel van mijn persoonlijke rugzak heb ik daar achtergelaten. Na maanden van intens verdriet kon ik weer intens genieten van dat Leven met die grote -L én hilarische lachbuien krijgen met mijn camino-maatje, Jacque. Op de foto zie je ons samen bij aankomst voor de kathedraal van Santiago. Heerlijk moment was het om daar toe te komen en bekende gezichten terug te zien!
Heb je getraind voor de Camino?
Amper. ‘k Wist dat de trajecten per dag niet zo lang waren én dat we ze op ons eigen tempo konden lopen. Dat gaf me vertrouwen. De momenten dat ik daar toch een beetje nerveus over werd, deed ik alvast een paar rondjes op de Bourgoyen in Gent, maar of je dat écht een training kunt noemen weet ik niet zozeer. Je hebt daar niet de beklimmingen en afdalingen zoals op die laatste etappes op de camino 🙂
Sowieso was ik verrast van mijn conditie onderweg. Vaak was ik de langzaamste, maar ik heb wel élke kilometer gestapt. ‘k Kon voelen dat de ontmoetingen onderweg met de pelgrims én de ‘locals’ onder die heerlijke Spaanse zon me ook heel erg voedden!
Wat heeft je veranderd na de Camino?
De camino heeft me als mens een stuk rijker gemaakt. Zeker weten! Het heeft me nog maar eens geruststellend bevestigd in bepaalde mensbeelden waarvoor ik wel eens als een ‘naïeve dromer’ word bestempeld 🙂 Dat zowat alle mensen diep vanbinnen mooi zijn, kon ik daar elke dag ervaren. De illusie van afgescheidenheid wordt ook daar dagelijks doorprikt door talloze magische momentjes.
Wat me ook heel erg geraakt heeft, is de manier waarop mensen zorg dragen voor elkaar. Niet alleen degenen die je eten en een slaapplek geven. maar ook onderweg is er een diepe verbondenheid tussen de pelgrims. Je loopt letterlijk allemaal dezelfde richting uit, naar Santiago!
De ontmoeting met mensen gaat verder dan hun persoonlijkheid. In tegenstelling tot onze prestatiegerichte maatschappij voelt het niet zo belangrijk wat iemand doet in het dagelijks leven en hoeveel hij of zij daarmee verdient. Je wordt eerder geraakt door hun manier van in het leven staan. En verrassend vaak ontmoet je mensen die je niet zo snel zou tegenkomen in je eigen leefwereld thuis. Zo voel ik nog diepe dankbaarheid bij de idee dat je ’s ochtends op een terras kunt zitten met een priester uit Brazilië, ’s middags je lunch deelt met een ex-gevangene en ’s avonds naar de zonsondergang kijkt met een manager van een groot bedrijf die de volgende dag 50 km gepland heeft omdat hij op tijd moet aankomen in Santiago om zijn vlucht niet te missen. En die volgende dag ontmoet je dan weer iemand die vanuit zijn geboorteland begon te stappen en dus alle tijd van de wereld lijkt te hebben. Inspirerende contacten waardoor je telkens weer je eigen ‘mindset’ even kan onderzoeken en voelen wat bij jou past. Da’s misschien wel het meest bijzondere aan reizen: telkens weer uit je ‘comfortzone’ durven komen en je kijk op de wereld te kunnen verruimen. De camino is in dat opzicht heerlijk verrijkend!
In 2015 en 2017 ben ik teruggegaan om de overige kilometers van de camino frances in 2 stukken te stappen. In 2019 ging ik zelfs een keertje pelgrims massage aanbieden. Thuis werk ik op een tafel of futon (www.handenhelen.be). Onderweg werd het improviseren op een grasveld naast de rivier of ’s avonds op een yoga-matje in de slaapzaal. Ook die ervaring koester ik… Je bent gewaarschuwd. De camino kan een verslavend effect hebben. Vraag maar aan Elvira 🙂
Buen Camino Kristel