‘Onderweg is een pad geen pad meer, de lucht geen lucht meer, een thuis geen thuis meer. Alleen de rivier weet naar waar ze stroomt’.
Ik heb tijdens de ‘lockdown’ elke zondagavond zitten uitkijken naar een serie over de GR5 die loopt van de ‘Hoek van Holland’ naar Nice (2.150 kilometer). Waarom zo verslaafd aan zo’n serie? Zo’n langeafstandswandeling of het nu de Pacific Crest trail is, de Camino of een GR is, is zo herkenbaar.
Het samen onderweg zijn. De onverwachte avonturen. Het ritme zoals we kunnen terugvinden op de Camino van: slapen, eten, wandelen.
Het kunnen genieten van de vergezichten. Het kunnen lunchen in de buitenlucht. De voldoening van het uittrekken van de wandelschoenen. Het ‘back to basics’ en te leven uit een rugzak.
Blij te zijn om elke dag de gele pijlen te mogen volgen (bij de GR dan de wit, rode strepen). Weg te zijn uit je eigen leefwereld maar vooral het helder kunnen denken onderweg (zonder triggers van Smartphone etc). Ik was elke zondagavond een ‘beetje’ op Camino.
Je kan de GR5 serie (8 afleveringen) nog tot 9 juni herbekijken of bingewatchen.